Schaamteloos koketteert champagnehuis Pommery met zijn weelde en overdaad. Gewone stervelingen mogen zich voor een slordige twintig euro een uurtje wentelen in de droomwereld van Madame Pommery, de vrouw die het huis groot maakte. Hongerig naar het verhaal over haar succes, dorstig naar haar champagne.
Blauw was de lievelingskleur van Louise Pommery en bij binnenkomst in de ontvangsthal doet de overdaad aan azuur – in de huisstijl van het champagnehuis – pijn aan je ogen. De gids loodst ons via een geheime poort naar de indrukwekkende trap die ons moet brengen naar de krochten van het champagnehuis. Maar niet voordat ze ons met een aantal duizelingwekkende feiten om de oren slaat. De trap komt uit op een 18 kilometer lang gangenstelsel dat stamt uit de Romeinse tijd en in dit gangenstelsel liggen 20 miljoen(!) flessen champagne opgeslagen voor alle denkbare steden en gebieden in de wereld. De expeditie voert ons langs een combinatie van moderne kunst en gangen vol flessen die liggen te wachten op hun baasje bij een contante temperatuur van 10 °C en een luchtvochtigheid van 98%. “Ziekmakend voor mensen, ideaal voor champagne”, voegt onze gids er fijntjes aan toe.
Pommerize the world!
De grotwandeling gaat verder en als ook wij bijna verveeld raken door de overdaad, houdt ze devoot stil bij een portret. We staren in het norse gezicht van een, eh, zuurpruim op leeftijd, Madame Pommery. Maar wel een zuurpruim met visie! Al snel na de opstart van het bedrijf in 1840 kwamen zowel haar man als zijn zakenpartner te overlijden en stond Louise er alleen voor. In een tijd waarin het niet gebruikelijk was dat een vrouw deelnam aan het zakenverkeer had zij één doel: to Pommerize the world. Beter kon de gids het niet verwoorden. Binnen twintig jaar stond het huidige gebouwencomplex in de grondvesten en deed zij inderdaad zaken met de hele wereld. Baanbrekend. Maar ze zorgde voor nog een schokgolf in champagneland. In haar tijd werd champagne als dessertwijn gedronken. Begrijpelijk met 250 gram restsuiker. Madame Pommery introduceerde champagne als aperitief, met maximaal 40 gram suiker en stevige zuren. Daarmee stond zij aan de wieg van ‘moderne’ champagne. Onder de indruk van deze dame togen wij naar de (uiteraard) blauwe bar waar ons nog de organoleptische weelde van Pommery zou wachten. We kregen een glas instapbubbel van het huis… Na één slok begrepen we ineens de gelaatsuitdrukking van de vrouw op het portret.